Chennai Express

Dit is de titel van een beroemde Indiase Bollywood film die 3 dagen geleden in premiere is gegaan. Aangezien wij van Varanasi naar Chennai reizen met de trein, vonden we dit wel een goeie titel. Eigenlijk heet de trein, Gaya MS express.
zondag 11 augustus.
Zonder ontbijt vertrekken we naar het grootste station van India. Varanasi (Mughal Sarai Junction). Dezelfde chauffeur van gisteren sjeest ons erheen, soms zelfs als spookrijder. We kunnen niet over de snelweg, i.v.m. nog steeds allerlei festiviteiten die nu nog een week gaan duren. We wachten bij spoor 3 en zien weer de ratten over het spoor lopen. Uiteindelijk vertrekken we om half 10 vanaf spoor 4 (een half uur later dan gepland). Heel even dachten we dat we de trein gemist hadden.... In de trein was het nog even zoeken naar de goede plaatsen, maar gelukkig kwam er een engel met een mobieltje die via een app precies kon zeggen waar we moesten zitten. We hebben een eigen "kamertje" met 4 opklapbedden met een nachtlampje, electriciteit en voor ieder een deken, een kussen en 2 schone lakens in een pakketje. Zo zitten we de hele dag en laten India aan ons voorbijgaan. We slapen af en toe en nuttigen de meegebrachte etenswaren. In de trein is een keuken en er komen regelmatig meneertjes voorbij die lekkere hapjes, koffie, thee en chips verkopen. Hier proberen we af en toe wat van. De meiden zijn heel blij dat in deze trein een "zit" w.c is. (;-)
Oorspronkelijk hadden we deze trip thuis geprobeerd te boeken, maar dat lukte toen niet. Leuk, dat het nu uiteindelijk toch doorgaat.
Wetenswaardigheidje: per dag reizen in India 17-20 miljoen! mensen met de trein.
We bestellen ons diner, doen spelletjes en maken ons klaar om te slapen.


Maandag 12 augustus
Als we wakker worden zijn er weer ruim 8 uur voorbij. We hebben de reis in 4 stukken van 8 uur "geknipt". We vermaken ons met lezen, eten, muziek luisteren en naar de w.c lopen. Via Arie's telefoon kan facebook gekeken worden door de meiden. Zo nu en dan regent het pijpestelen en zien we hoe vindingrijk de mensen zijn met gevouwen papieren zakken op hun hoofden en grote plastic zakken als regenjas.
Met de kaart van India voor ons, volgen we hoe de trein rijdt. We maakten een bocht naar het centrum van India, Nagpur en daarna buigen we af richting kust en dan recht naar het zuiden naar Chennai. We gaan redelijk op schema. Onderweg zijn geen seinlampen, maar mannen met een rode en een groene vlag. Nu maar hopen dat ze de goeie ophouden..... Hoe ze dat in het donker doen weten we niet, maar dan slapen we. Overigens is de gemiddelde snelheid van de trein ongeveer 60 km per uur en de totale afstand Varanasi-Chennai is 2141 km. Ondanks de geringe snelheid is het lastig om foto's te maken van alle schitterende taferelen die langs komen, maar die zitten allemaal in ons hoofd. Om 21.00u rijden we het station van Chennai binnen. Na 35 1/2 uur stappen we uit. Inmiddels heeft onze vriend Paul Daniel gebeld dat hij ons ophaalt! (dat was een verassing). Het was even een gezoek in de enorme drukte, maar we vonden elkaar. Wat een weerzien na 8 jaar. Paul en zijn zoon brachten ons naar het hotel waar we 8 jaar geleden ook waren. Een prachtige kamer met zitkamer ernaast. Hier werden 2 matrassen voor Elaine en Jamie gelegd, hadden zij ook hun eigen plekje en toch dichtbij.
Na een heerlijke douche was het lekker slapen.